Vrijdag 1 februari 2019 - Naar Christchurch

Jesse wordt 7 jaar vandaag! Wij staan weer vroeg op, voor onze laatste reisdag met de Sawadee groep. Om vóór zevenen rijden we weg uit Oamaru, een leuke plaats.
Al vrij snel maakt Graham de eerste stop, om hertjes te kijken die hier voor het vlees gehouden worden. Krijn snapt er helemaal niks van, thuis komen ze gewoon naar je toe, maar hier wordt het weer konten kijken. Vóór de bus stopt staan ze allen prachtig met hun oortjes omhoog te kijken, maar zodra we er zijn hollen ze weg.
We rijden langs de dam van Lake Waitaki, er schijnen hier acht dammen te zijn.
Om 8.45 uur hebben we een koffiestop bij ‘The Wrinkly Rams’, een mooie koffiestop weer, met souvenierwinkel waar ze schapenwol verkopen. Achter het gebouw lopen wat schapen en rammen. Het begint zachtjes te regenen, met hele mooie luchten boven de bergen en een regenboog, zo mooi dat we er later speciaal een stop voor maken.
Bij het prachtige Lake Pukaki houden we nogmaals een fotostop, nu om Mount Cook vanaf de andere kant te zien, maar die verschuilt zich achter de wolken. Wel een prachtig zicht op het groene meer, met mooie golven, ook heel bijzonder voor een meer. De regenboog is er ook nog steeds, dus daar worden weer de nodige foto’s van gemaakt. Aan de westkust is het nu heel koud met nog veel meer regen! Wij zitten dus aan de goede kant, met recht de lucky groep! Als we voor onze volgende stop bij Lake Tekapo aankomen is het over met ons geluk, het gaat echt regenen en Krijn heeft juist vanmorgen de regenjassen in de grote bagage gedaan, want die hebben we toch niet nodig!
Bij dit prachtige groene meer staat een prachtig kerkje, (Church of the Good Shepherd), maar dat hebben de Chinezen inmiddels ook ontdekt. Een leuk klein kerkje, waar Maarten met de vorige groep een bruiloft van een Nederlands meisje heeft meegemaakt.
We lopen een klein stukje langs het meer, wat juist een opvallende blauwe kleur zou hebben, veroorzaakt door rotsmeel (kleine deeltjes van de gletsjer die in het water zweven). In het voorjaar staat het hier vol met lupines. We komen bij een standbeeld van een hond, een eerbetoon aan de collies die een belangrijke rol speelden bij de ontwikkeling van de veehouderij in de bergen.
Onderweg naar onze lunchstop in Geraldine gaat de zon toch weer schijnen, hoewel de donkere wolken ons blijven achtervolgen. Veel veehouderijen onderweg en ook weer bosbouw, maar weinig akkerbouw.
Na de lunch gaat het echter goed mis, we rijden volop in de regen en we hebben bijna het gevoel weer in Nederland te zijn. Het enige verschil is dat we hier links rijden.
In de buurt van Christchurch wordt het op de weg heel wat drukker dan we de laatste tijd hebben meegemaakt. We krijgen we de laatste praktische informatie van Maarten en daarna is Graham aan de beurt. Hij heeft zijn headset opgezet en vertelt ons over Christchurch, de stad waar hij tijdens de aardbeving woonde en nu ook weer woont.
Veel mensen zijn uit Christchurch vertrokken na de aardbeving, inclusief hijzelf. Veel mensen moesten verhuizen voor de wederopbouw, want het was er niet veilig. Het leger werd ingezet om plunderingen te voorkomen, want dat gebeurde ook in die dagen.
In 2010 was was er een 7.5 aardbeving. De meeste mensen voelden de aarde bewegen en veel gebouwen raakten beschadigd, maar niemand was gewond. Vijf maanden later in februari kwam er een beving van 7.8 en die heeft de grootste schade aangericht. Graham werkte in die tijd in een fabriek bij een machine van 2 ton die met bouten aan de vloer was bevestigd. Alles gebeurde in een paar seconden. Eerst ging de stroom eraf en daarna brak de machine los en ‘liep’ over de vloer en iedereen probeerde te vluchten. Ze wisten niet wat ze moesten doen, maar ze gingen naar het begin van het gebouw. Alle palen buiten bewogen als lucifers. Glas versplinterde en een betonnen gebouw aan het eind van de straat viel gewoon in elkaar. Twaalf uur was er geen stroom. Normaal was hij met een half uur thuis, nu duurde het 4,5 uur om thuis te komen.
Er is nu niet zo heel veel meer van de aardbeving te zien, maar de kerk in CBD staat er nog steeds met veel schade. Er is veel ruzie met verzekeringen.
De scholen waren in februari net begonnen en één gebouw had veel buitenlandse studenten vooral uit Japan. Het gebouw had 8 verdiepingen en zeven verdiepingen storten in. De mensen hadden geen schijn van kans. Er staat nu een monument om deze jonge mensen elk jaar te herdenken. Er waren 185 mensen gedood in deze aardbeving. Er staan 185 witte stoelen om de mensen te herdenken, allemaal verschillende stoelen van Maxicosi tot invalidenstoel in de kleur van Liefde en Vrede. Een andere kerk was ook behoorlijk beschadigd, daar is nu een kartonnen kerk voor gebouwd, een briljant idee. Deze kerk werd door een Japanner ontworpen en was in 18 maanden gebouwd. Het was één van de eerste gebouwen die werden gebouwd. Overal waar nu een stuk leeg staat heeft hoogstwaarschijnlijk een gebouw gestaan.
Zelf had hij een huis bij het vliegveld met zeer weinig schade. Zijn buurman Barry leefde 10 meter bij hem en had $400.000 aan schade. Het heeft ze lang gekost om er bovenop te komen. Zelf is hij 3 jaar naar Wellington gegaan, waar zijn zoon woont. Er zijn nog steeds zeer veel aardbevingen, maar die zijn heel licht en kan je amper voelen, maar zal nog wel jaren doorgaan. De totale kosten worden op 6 biljoen dollar geraamd. Er waren ook personen die in tijden van ellende nog de boel oplichten. Er zijn ook goede verhalen die uit iets slecht voortkomen.
Een oude vrouw in een doodlopende straat kwam met haar rollator op een veilige plek en toen ze weer naar huis ging was er een steen door haar huis gevallen en zo kwam ze er goed vanaf. Hij kent zelf één persoon die die dag is omgekomen.
Er wordt nu geen hoogbouw meer gedaan in Christchurch, dat zijn de regels nu.
Het grote stadion waar wedstrijden en concerten waren heette Lancaster Park, maar was zo beschadigd, dat moet worden afgebroken, het staat er nu nog steeds.
We rijden langs Hagleypark waar veel sporten en concerten plaats vinden.
Het is nu de eerste week na de zomervakantie en het is weer druk met verkeer in de stad. Veel hoge oude gebouwen zijn er nu niet meer, het is veel lichter geworden in de stad. De weg zag eruit als een achtbaan. Veel automobilisten gingen over de lijnen en hadden geen controle over hun voertuig. De meeste doden waren in het centrum. Veel veranda’s storten in op de mensen.
We rijden over de weg waar pas veel nieuw is gebouwd. New World is een supermarkt die bijna open gaat.
We stoppen in het centrum en nemen een kijkje bij het monument met de witte stoelen. Gewoon op een grasveld, midden in de stad, naast een parkeerplaats staan fauteuils, krukken, bureaustoel, kinderstoel, 185 stuks, zeer indrukwekkend. De kartonnen kerk is ook een bijzonder gebouw. We worden ontvangen door een vrijwilligster die vragen wil beantwoorden. Het is echt een prachtig stevig bouwwerk in de vorm van een driehoek.
Graham heeft problemen met de bus, maar rijdt ons nog wel naar de ingestorte kerk, die nog steeds in het midden van de stad staat met een afzetting eromheen. Er rijden weer ouderwetse trams door de stad en het leven komt na 8 jaar wel weer op gang, maar het zal nog zeker 10 jaar duren voor alles weer is opgebouwd. Heel indrukwekkend om alle kale plakken en nieuwbouwprojecten zo te zien.
Als we weg willen rijden geeft de bus er de brui aan. Er moet een andere bus komen om ons naar ons hotel te brengen. Na een klein half uurtje gaan we met een hele grote bus verder. Wat een geluk dat het hier gebeurt en niet ergens in een afgelegen gebied.
Bij het hotel neemt de groep afscheid van onze vrolijke chauffeur, morgen brengt een andere bus de groep naar het vliegveld. Met de hele groep hebben we vanavond een afscheidsdiner. In een gezellige pub hebben we boven een tafel voor ons allen. Normaal gaat de chauffeur ook mee, maar Graham kan er vanavond helaas niet bij zijn. Ied heeft een hele speciale afscheidsspeech voor Maarten, waar hij ook echt van onder de indruk is.
Zo komt er weer een eind aan een ontzettend mooie en fijne rondreis door een geweldig mooi Nieuw Zeeland. Een land met heel veel verschillende gezichten en heel veel hoogtepunten.
Vanavond Martijn nog even gebeld om hem te feliciteren met de verjaardag van Jesse.