Donderdag 31 januari 2019 -Naar Oamaru

De wekker staat vanmorgen op 5.45 uur en dit keer hebben we hem nodig om wakker te worden. Vannacht heerlijk geslapen, nu maar hopen dat het met mijn hoofd vandaag goed gaat.
We vertrekken om even voor zevenen en het is al een prachtige stralende dag. Was het gisteren 30 graden hier, vandaag voorspellen ze ook 28 graden en zon, maar voor vrijdag slechts 15 graden en 100% kans op neerslag. Wat een geluk dat we hier dan niet meer zijn.
We rijden door een gebied dat veel op Nederland lijkt, weilanden met koeien en op de achtergrond lijken de duinen te liggen. Er staan wel veel rijen bomen tussen de percelen en de meeste zijn keurig plat geschoren. Heel vreemd vinden we de plastic hooibalen die hier in lange rijen op het land liggen op zeer gelijke afstand van elkaar, zelfs tussen de bietenvelden liggen ze. Waarom niet gewoon opgestapeld bij elkaar?
Echt een agrarisch gebied, met een soort Campina fabriek en een heel tractor park. De huizen zijn hier behoorlijk klein en meestal erg oud en versleten. Op zich is het hier niet zo heel mooi en dan zien wij het op z’n voordeligst, met zon. Zo kan Nieuw Zeeland dus ook zijn. Wij zijn natuurlijk wel heel erg verwend met al het prachtige natuurschoon dat we de laatste weken hebben gezien.
We rijden door Gore, de country muziek hoofdstad van NZ, dat ziet er beter uit.
Clinton is echter weer zo’n plaatsje waarvan ik me voor kan stellen dat de jeugd er niet wil blijven wonen. Het lijkt zelfs alsof iedereen hier al gevlucht is!
Als we in de buurt van Balclutha komen wordt het al wat vrolijker. Hier wat heuvels in het landschap en het plaatsje zelf is ook beter om te wonen. Er zijn wat leuke winkeltjes en wij drinken hier koffie in een heel leuk koffiehuis.
We vervolgen onze weg over de Southern Scenic Route en komen door leuke dorpjes als Milton en Waihola. Daarna gaan we over een smalle weg naar de monding van de Taieririvier. We rijden nu weer langs de Pacifische kust en genieten van de heerlijke golven. We rijden door Brighton, maar zijn nog niet bij Step en Bec!
Vlak voordat we bij Dunedin zijn, maken we nog een mooie wandeling naar Tunnel Beach. We staan op 150 meter boven de zee en dalen via een steil pad omlaag. We komen uit bij een paar hele mooie rotsen en via een donkere tunnel komen we helemaal op een strandje tussen de rotsen. De kust heeft hier een paar eilandjes en doen me een beetje denken aan de rotsen bij de Great Ocean Road in Australië. Dan weer een lekkere klim omhoog, maar het pad is goed.
Voor onze lunch gaan we naar Dunedin, waar we anderhalf uur te tijd krijgen. Dunedin is gesticht door Schotten en het is de Gaelic naam voor Edinburgh.
We worden afgezet in Stuartstreet, vlakbij mooie rijtjeshuizen die rond 1900 gebouwd zijn en naast de prachtige St Paulo’s Cathedral, die we dan ook direct bezoeken. In deze anglicaanse kerk zijn mooie ramen en het enige gewelfde stenen plafond in NZ. Er begint ook juist een kleine dienst. Dan lopen we verder door Stuartstreet met oude panden en bezoeken we een kleine galerie waar ik wat mooie schilderijen zie hangen, die ik later mag fotograferen. Ze staan ook op haar website. We eten een lekkere pompoenensoep en gaan dan richting het oude treinstation, volgens mijn gids misschien wel het mooiste gebouw van het land. Het is in 1906 geopend en heeft prachtige versieringen en een heel mooie mozaïekvloer van meer dan 725.000 tegeltjes. Boven is nog een galerie en de NZ sports Hall of Fame. Nog even snel een bezoekje aan de First Church, een presbyteriaanse kerk uit 1873, met een prachtige toren van 56 meter hoog.
Dan zijn anderhalf uur weer snel voorbij.
Bij Waitati rijden we vlak langs de kust, maar het is inmiddels zo mistig dat we bijna niets kunnen zien. Ook als we bij Moeraki aankomen is het nog behoorlijk mistig. De keien die hier over 50 meter verspreid op strand liggen, zijn vrijwel perfect rond en sommige hebben een omtrek van wel 4 meter. Ze zijn heel oud en op de zeebodem ontstaan, zo’n 60 miljoen jaar geleden. Er zijn veel speculaties over het ontstaan van de keien. Als wij er komen is het niet alleen mistig, maar ook vol met Chinezen. De keien liggen in het water, maar er liggen er ook een paar onder het zand en enkele zijn uit elkaar gevallen. Aan de buiten kant zien ze er soms uit als voetballen en vanbinnen zijn kristallen te zien.
Daarna heeft Graham een verrassing voor ons, hij begint eerst te zingen, maar later bouwt hij de spanning nog meer op, om uiteindelijk halt te houden voor een heg die geknipt is in de vorm van een kiwi (of is het een kip) die een ei legt. Prachtig, wat heeft die man een humor.
Het blijft nog wel heiig, maar de zon laat zich ook nog steeds zien. Als we rond 16.00 uur aankomen in Oamaru is het weer stralend weer. Oamaru was bekend om zijn vleesexport, maar ook Oamaru steen, een soort kalksteen waar nog veel huizen van zijn gebouwd. Er zijn hier ook prachtige victoriaanse gevels te bewonderen aan de brede straten met bomen. Verder komen hier de blauwe pinguïns ‘s avonds aan land. Er was ook een groep geeloogpinguïns, maar die zijn door een ziekte uitgestorven.
We wandelen wat door dit prachtige stadje en dan ziet Krijn een deel van onze groep bij de pizzeria zitten, dus eten we gezellig met z’n achten. Lekkere pizza’s, heerlijke wijn en goed gezelschap, wat wil een mens nog meer.
Bijna de hele groep ontmoeten we bij het strandje waar de pinguïns aan land komen. Je kan hier kaartjes kopen om op de tribune te zitten, maar daar hebben wij geen zin in, liever zien we er een paar die verdwaald zijn. Eerst een mooie zonsondergang en dan nog lang wachten, maar er komt in het donker slechts één pinguïn aangewaggeld, die angstig is voor alle mensen, dus snel weg. Bij de rotsen zitten twee jonkies op hun moeder te wachten, waarschijnlijk zitten die daar de hele dag, want ze zijn donzig en droog.
We lopen langs Harbourstreet terug naar ons hotel, gevestigd in een oud pand in het centrum van dit mooie plaatsje. Het is zo laat op de avond nog steeds heerlijk.