Dinsdag 29 januari 2019 - Te Anau / Milford Sound

Pas als we vanmorgen aan een yoghurtje zitten, merk ik dat de wekker wel erg vroeg stond, om 5.30 uur en dat terwijl we om 7.00 uur vertrekken. Dan hebben we wel genoeg tijd om te douchen en ontbijten en lekker langzaam wakker te worden.
Vandaag staat het bezoek aan de Milford Sound op het programma en dat schijnt een hoogtepunt te zijn. Volgens Maarten zijn wij sowieso al een lucky groep, want we hebben bijzonder weinig regen en veel mooi weer gehad. Er zijn maar drie excursies niet doorgegaan (helaas wel twee hele mooie voor ons), maar je hoort ons niet klagen. Vandaag onze laatste excursie alweer, daarna nog wel een paar reisdagen met wat bezoekjes, maar geen echte excursies meer.
We hebben het kleinste park van NZ bezocht, dat was Abel Tasman NP (225 km2) en vandaag gaan we het grootste bezoeken, Fjordland NP (12.500 km2).
Deze zuidwestelijke kuststrook is door Unesco tot werelderfgoed uitgeroepen. Er zijn hier veertien fjorden en vijf grote meren, in de ijstijd door gletsjers uitgesleten.
Vandaag zit Krijn voorin de bus en hij zit echt te genieten, want we rijden vandaag over een van de allermooiste wegen van NZ. De weg is 121 kilometer lang en gaat door een zeer gevarieerd landschap. Onderweg maken we dan ook de nodige stops.
Eerst stoppen we bij Eglinton Valley, waar we een prachtig uitzicht hebben over deze vlakte, die de toegang vormt tot de Milford Sound. Vervolgens stoppen we bij Mirror Lakes, waar de bergen prachtig in het heldere water worden weerspiegeld. Overal staan ook weer de groene bordjes met gele letters, van het Department of Conservation, die hier alle parken perfect verzorgd.
We rijden verder langs prachtige stromende rivieren en watervallen. Regelmatig stoppen we even om van het geweldige uitzicht te genieten. Het is niet echt zonnig, maar het is wel droog en dat is al heel bijzonder voor dit gebied, waar jaarlijks 8 meter regen valt (10 keer zoveel als in Nederland), zelf de plaats waar we slapen krijgt slechts 2 meter regen per jaar, terwijl het toch redelijk dichtbij ligt.
Op de hoogste bergen ligt nog sneeuw, maar we zien soms ook wolkjes voorbij trekken. We gaan door de 1200 meter lange Homer tunnel, die tussen 1935 en 1954 werd gemaakt, als een soort arbeidsvoorziening. Er werd nog met houwelen en dynamiet gegraven. De weg gaat daarna zeer steil met haarspeldbochten omlaag.
Op de parkeerplaats bij ‘The Chasm’, staat de mobiele koffiekar Coffee Cat, maar hier loopt ook de enige alpinepapegaai, de Kea, die we niet mogen voeren, want ze zijn beschermd, maar ook erg brutaal, maar wel mooi om te zien. Hier gaan we kijken hoe de Cleddau rivier langs een aantal bijzondere rotsformaties 22 meter omlaag valt. Er zijn een aantal potholes gevormd, die met erg doen denken aan de Potholes van de Blyde en de Treur in Zuid Afrika. Een geweldig mooi gebied ook weer, met varens en mossen.
Dan komen we bij het informatiecentrum van de Milford Sound. Op dit fjord gaan we een boottocht maken met de M.V. Sinbad. We hebben een nature cruise geboekt, waarbij een gids ons meer verteld over de bijzonder natuur waar we hier varen.
Milford Sound is een fjord van 16 kilometer lang en het beroemdste oriëntatiepunt is Mitre Peak, die 1692 meter hoog uit het water rijst. De berg heeft de vorm van een bisschoppelijke mijter. De bergwanden zijn soms bijzonder steil en onder water gaan ze ook honderden meters door naar de bodem. We varen langs zeer veel watervallen, die hier namen hebben zoals Bowen Falls, de eerste die we zien en waar het water van onze koffie vandaan komt. Het water komt met een enorme straal van de berg en valt dan 160 meter omlaag. Stirling Falls is iets minder hoog, maar verder zijn er nog een groot aantal watervallen, waar we met de boot soms helemaal onder varen, echt geweldig om op de boeg van de boot te staan en nat te worden.
Het fjord komt uit bij de Tasmanzee, waar we nog een stukje op varen en de heerlijke deining van de golven voelen. Onderweg zien we meerdere keren de pelsrobben liggen en zwemmen. Helaas zien we de langkuifpinguïn met zijn gele kuif niet vandaag.
Het was een geweldige ervaring om door dit prachtige natuurgebied te varen en de wanden loodrecht uit de zee te zien rijzen. Koffie en thee waren gratis aan boord, maar we konden overal vrij rondlopen, dus zowel binnen als buiten en zowel voor als achter op het schip, heel ontspannen allemaal.
Met de bus rijden we terug en stoppen onderweg nogmaals om van het uitzicht te genieten. In een boom zien we het mooie tui (of toei) vogel zitten.
Er zijn hier drie grote wandelpaden, Milford Track, Kepler Track, maar wij gaan vanmiddag een deel van het Routeburn Track lopen. Het totale track is 39 kilometer en duurt meestal drie dagen. Wij wandelen met ons negenen naar Key Summit. Het is een wandeling heen en terug via bijna dezelfde weg, en duurt ongeveer drie uur. We lopen ruim 8 kilometer en stijgen van 540 naar 940 meter hoogte. Het eerste deel gaat weer door een prachtig bos met veel mos, over een goed begaanbaar pad. We zijn ook zeker niet de enigen die hier lopen.
Later komen we in een spectaculair subalpen gebied, met prachtige vegetatie, maar ook prachtige uitzichten over de bergen. Eerst nog met vesten aan, want op de boot konden we die best gebruiken en lange broeken, maar die waren vooral tegen de zandvliegen die hier veel voorkomen. Daarna lopen de meesten in korte broek en t-shirt. De mossen in de bomen zijn erg dik en oranje gekleurd. Er groeien bloemen die er op ornithogalum lijken. Er staat wel een bordje dat de vegetatie hier erg fragiel is, dus niet op lopen. Bij het uitkijkpunt kijken we niet alleen op de prachtige bergen, waar nu wel wat meer flarden mist over trekken, maar hebben we ook zicht op Lake Marian.
Beneden staan de anderen ons al op te wachten, die hebben twee korte wandelingen gemaakt, samen met Maarten die nog steeds last van zijn rug heeft, dus nu niet met ons mee liep. De routes zijn echter prima aangegeven.
Met de bus rijden we dezelfde weg terug naar Te Anau. Verder is hier bijna geen bewoning, het gebied is nog grotendeels hetzelfde als toen het ontdekt werd.
Het is al 18.30 uur als we in het plaatsje aankomen. We stappen allen uit voordat we bij ons hotel zijn en gaat heerlijk uit eten. Wij zitten met Wim en Suzanna op een terrasje en drinken nu eens een lekker biertje. Daarna kipschnitzel, die smaakt ook wel na zo’n geweldige dag.
Terug is het nog een stukje wandelen naar ons hotel, maar dat is wel lekker na het eten. Alle indrukken eisen hun tol, want we vallen bijna direct in slaap, zo is de avond wel heel snel voorbij.