Woensdag 23 januari 2019 - Naar Kaikoura

Al om vóór zessen zijn we op, om te douchen, tassen in te pakken en te ontbijten. We zien een prachtig zonnetje opkomen boven de bergen. Even voor zeven uur rijden we weg van onze prachtige huisjes. Bij de kust is het nog eb, waardoor er enorme vlaktes droog liggen. Soms staat er een boot midden op het land. Vanmiddag wordt het weer hoog water, wat ruim 4 meter hoger is en dit ondiepe gedeelte weer onder water komt te staan.
We rijden ook weer over de prachtige bochtige weg terug richting Nelson. Onderweg zien we de bosbouw weer, bomen worden gekapt op de hellingen die enorm steil zijn, je vraag je af hoe het mogelijk is om hier de bomen te kappen en opnieuw aan te planten. We zien een aantal kranen bovenop staan en de bomen liggen als luciferstokjes op de helling. Op de graslanden staan de sproeiers aan, want het is erg droog.
Bij Havelock houden we aan de haven een koffiestop, daar is iedereen wel aan toe, want de meesten zijn in slaap aan het dommelen. Een prachtig plekje hier weer.
We rijden verder langs veel kleine wijngaarden, zogenaamde boetiek wijngaardjes, de wijnbouw in NZ is relatief erg jong. Dat kunnen we aan de struiken zien, want het is bijna overal een jong gewas. Er staan soms windmolens in het veld, dat is om bij vorst de wind over de velden te blazen, waardoor een luchtcirculatie ontstaat, waarbij vorst aan de grond kan worden voorkomen. Heel kostbaar om in te zetten, maar het helpt wel. Ook staan er rozenstruiken als signaalplanten, om ziektes vroegtijdig te herkennen. We rijden langs de wijngaarden van Peter Yealand, dat is wel een grote wijngaard.
We zien hele gele hellingen met grasland voor schapen. Vóór de komst van de blanken was dit allemaal bos. Er is 80% van de bossen verloren gegaan. Ook de boerderij van Graig en Trudy zag er zo uit toen ze 15 jaar geleden nog schapen hielden.
We rijden langs grote bassins waar zout wordt gewonnen.
Kaikoura is heel bekend om zijn zeeleven, dat komt omdat het hier heel voedzaam is. Hier is de beste plek om walvissen en dolfijnen te spotten. Iets van de kust af begint de Hikurangi-trog, die na 80 km afstand al 3 km diep is. Bovendien komen de subtropische Golfstroom en de Arctische stroom hier samen en komen plankton en voedselrijk water uit de diepte omhoog. Er zijn daarom veel mannetjes potvissen die hier het hele jaar door blijven. Vrouwtjes migreren wel als ze hun jongen krijgen. De reuze inktvis is hun voornaamste voedsel. Vorige maand zat hier ook een grote groep orka’s, wat eigenlijk een dolfijn is, maar die wel op de potvis ging jagen.
We rijden nu over de kustweg, die evenals Kaikoura in 2016 door een aardbeving is getroffen. De weg is wel te berijden, maar er zijn nog steeds werkzaamheden. Ook de treinrails die hier loopt was er erg aan toe. Er waren geen menselijke slachtoffers. Wel is de zeebodem 2 meter omhoog gekomen en zijn de walvissen een tijdje weggebleven.
Kaikoura is weer een Maori naam en betekent: kreeft eten. Kai is eten en koura is kreeft.
Hoe dichter we bij Kaikoura komen, hoe duidelijker de gevolgen van de aardbeving. De witte rotsen lagen vroeger onder water. Als we bij Ohau komen houden we een korte stop, om naar de zeerobben te kijken, die hier op de rotsen liggen met hun jongen en lekker in het water tussen de rotsen aan het spelen zijn. Er wordt hier ook aan de weg gewerkt en er wordt een hele damwand gebouwd, om vallend gesteente tegen te houden.
Met de bus rijden we naar de supermarkt New World, onze supermarkt, waar we ook al een bonuskaart van hebben! Hier doen we inkopen voor twee dagen. Vanavond maken we onze eigen maaltijd weer klaar.
Onze overnachtingsplek bij Blue Seas Motels ziet er weer geweldig uit. We hebben een prachtige grote kamer met een eigen keuken. We hebben zicht op de bergen, waarvan sommige nog met sneeuw en we zitten direct aan de esplanade. Na de lunch besluiten we om het maar even rustig aan te doen. Het is vandaag 28 graden, maar het voelt vooral heel warm. We nemen een lekkere duik in zee. Als we juist het water in gaan, zien we in de verte dolfijnen springen. Niet alleen springt er een dolfijn uit het water, maar daarbij maakt hij een volledige salto, echt geweldig om te zien, ik wist niet dat ze zo konden springen en dat wel vijf keer achter elkaar! Na het zwemmen zijn we lekker afgekoeld. Onder de boom blijven we gezellig kletsen met Rob en Loes en Jacky. Een groot aantal gaat toch wandelen met de warmte, maar wij wachten liever tot 15.30 uur.
Dan gaan we lopen naar een andere robbenkolonie, zo’n drie kwartier hier vandaan. Onderweg kijken we op de prachtige kust en hoge bergen, maar het is nog steeds bijzonder warm. Na een goed uur houden we het voor gezien.
We zitten daarna nog gezellig met elkaar en drinken ons dagelijkse wijntje in de schaduw. Pas als de zon achter de bergen zakt wordt het heerlijk.
Om 21.30 uur slaat het weer plotseling om, het gaat enorm stormen en het zand stuift werkelijk overal. Wel prachtig om te zien, maar nu moeten we afwachten of de excursies van morgen wel door kunnen gaan. De temperatuur zou ook dalen van 28 graden vandaag naar 16 graden morgen.