Dinsdag 16 juli 2019 - Llandudno - Snowdonia NP
Door: Agatha van Duijn
Blijf op de hoogte en volg Agatha
16 Juli 2019 | Verenigd Koninkrijk, Llandudno
Dinsdag 16 juli 2019 - Llandudno, Snowdonia National park
Dat was het weer heerlijk slapen vannacht en het is maar goed dat Conny de wekker heeft gezet, want anders waren we waarschijnlijk te laat geweest.
Het programma voor deze week stond niet vast, maar na lang aandringen is het programma voor vandaag Snowdonia. Het was verzet naar vrijdmag, maar het weerbericht voor de rest van de week is toch wel meer regen, dus waarom tot de laatste dag wachten, als het nu ook kan.
We vertrekken op ons verzoek een half uurtje eerder, dus om 9.00 uur (we hadden nog wel een uurtje eerder gewild, maar we zijn als groep niet echt gehoorzaam!)
Het is vandaag weer heerlijk weer, maar dat zegt niets over het weer bij Snowdonia weten we inmiddels. De chauffeur van vandaag is een zeer enthousiaste man, die onderweg heel veel leuke dingen weet te vertellen. Helaas kunnen we niet alles verstaan, maar we stoppen wel bij een heel oude brug, die nog ontworpen is door Thomas Telfort, dezelfde ingenieur die ook de Menai brug heeft ontworpen. De brug is zo smal, dat auto’s elkaar niet kunnen passeren, wie het eerst boven is mag doorrijden! Aan de overkant van de brug staat een oud gerechtsgebouw, helemaal door klimplanten overwoekerd.
De historische weg die hier loopt is door dezelfde ingenieur ontworpen en was de eerste goede verbinding met Londen. Halverwege de weg zien we de eerste koets staan die hier als eerste over de weg heeft gereden.
Voordat we bij Snowdonia aankomen passeren we een hotel, hier hebben vroeger alle beklimmers van de Mount Everest gelogeerd, ze gebruikten Mount Snowdon als oefening. Later hebben ze stenen van de Himalaya mee terug gebracht, met hun handtekening erop. Zelf Sir Edmond Hillary heeft hier zijn handtekening achtergelaten. Als we tijd genoeg hebben zullen we hier op de terugweg een stop maken.
Wij beginnen vandaag bij de Pen y Pass, op een hoogte van 320 meter. Het pad dat wij gaan volgen is het Pyg Track, met een lengte van bijna 6 kilometer tot de top op 1085 meter. Wij beginnen met ons tienen aan deze tocht. Onze reisbegeleider loopt met vijf reisgenoten het Miner’s Path, maar ze gaan niet helemaal naar de top. Ook Sander heeft hoogtevrees, dus gaat hij niet met ons mee, hij heeft een beschrijving per WhatsApp naar ons gestuurd. Het kaartje dat daarbij was lijkt op de track die ik met Wikiloc heb gedownload, maar dan horen we dat we op een andere plek worden opgepikt, dan waar we nu beginnen. De terugweg gaat voor ons via het Llanberis Path, dat is dan anders dan mijn gps track.
De tocht begint direct met een redelijk steile klim, waar we via trappen omhoog gaan. We zien de onbewolkte top van Mount Snowdonia vóór ons liggen. De chauffeur wijst ons nog op een scherpe kam, waar ook een track over loopt. Dit wordt het ‘mes’ genoemd, want het pad is heel smal en heeft aan beide zijden een zeer steile afgrond. Dit is een uitdaging voor vele lopers, maar hier gebeuren ook de meeste ongelukken.
Voor mij is het een redelijk makkelijke wandeling, maar Conny vindt er nog wel een aantal gevaarlijke stukken in zitten, zeker als we zelf onze weg over de rotsen moeten zoeken.
Er komt in onze groep een scheuring, vier lopen voorop, Conny en ik in de midden en vier achteraan. Als we hoger komen hebben we geweldig mooie
uitzichten op de meertjes beneden ons. Het gaat wel wat harder waaien en het koelt behoorlijk af. Het is een prachtig wild landschap, maar we zijn vandaag niet de enigen die hier lopen. Het is opvallend hoeveel mensen hun hond mee nemen op deze tocht. Inmiddels zien we wel de donkere luchten boven de top verschijnen. Het zou vanmiddag kunnen gaan regenen, dus maar even goed doorstappen.
We lopen hier door één van de oudste nationale parken van Groot Brittannië.
Soms is het wel even klimmen en klauteren en al snel raken vier reisgenoten een beetje uit het zicht. Het laatste stuk is behoorlijk pittig, maar heel goed te doen. Als we boven komen is de lucht aardig dicht getrokken en lopen we in de mist naar de top. Jammer want we hebben hier nu helemaal geen uitzicht.
Bij de top is het file-lopen om een foto op de top te maken, maar als wij linksom lopen (zoals de Engelsen) zijn wij snel boven. Dorien en Nanouk doen er iets langer over.
Dan zien we dat we hier koffie kunnen kopen in een groot bezoekerscomplex, waar ook de trein stopt. Sinds 1894 is er een treinlijn, die dagelijks de berg op rijdt. Een groot deel van de locomotieven uit die tijd, rijdt nog steeds.
We drinken koffie, maar als ik met de bekers kom aanlopen, staat Conny met de fotocamera in de aanslag, het is volkomen open getrokken en we hebben werkelijk een fantastisch uitzicht.
Nadat we weer heerlijk zijn opgewarmd en even wat hebben gegeten willen we weer op pad gaan. Nu komen we ook Dorien en Nanouk weer tegen, dus gaan we met ons vieren aan de afdaling beginnen. We hebben er een behoorlijke klim opzitten, voor mij het moeilijkste deel, maar het is mij alles meegevallen.
Met de afdaling gebruikt Conny mijn stokken, die ik wel heb meegenomen, maar zelf niet heb gebruikt.
Dan horen we dat de overigen de top niet helemaal hebben gehaald. Wij denken eerst nog dat ze halverwege zijn omgekeerd, maar dat zou echt gevaarlijk zijn, ze hebben alleen de afslag naar de top niet genomen, omdat ze anders in tijdnood zouden zijn gekomen.
De afdaling is behoorlijk steil, maar gaat wel over een breed pad. Wel met veel losse stenen, maar ook nu is het goed te doen. We lopen een stuk langs de spoorlijn en hebben steeds weer prachtige vergezichten. Het Llanberis pad is wel iets langer, maar loopt gemakkelijker.
Aan het eind loopt een hele kudde schapen te mekkeren, wat een prachtig geluid. Dan moeten we nog een stukje naar het plaatsje Llanberis, waar de bus ons staat op te wachten, maar eerst willen we van ons welverdiende biertje genieten.
De andere reisgenoten komen even later ook aangelopen. Het is jammer dat we niet wat meer tijd hadden, want dan zou iedereen de top hebben gehaald.
Nu hadden we 6 uur voor de tocht, maar in principe staat er 6 uur voor deze tocht exclusief stops, dus dat kon nooit kloppen.
Sander had dat niet doorgekregen, maar volgens de chauffeur is het als je in 6 uur terug bent, erg snel! Hebben wij het toch goed gedaan met ons vieren!
We hebben vandaag 14 kilometer gelopen, waarbij we 765 meter zijn gestegen en ongeveer 1000 meter zijn gedaald!
Het is dan nog een klein uurtje terug rijden. De chauffeur is nog steeds erg spraakzaam en maakt een stop bij een brug, waar we een laatste blik kunnen werpen op Mount Snowdonia, de hoogste berg van Engeland.
In ons hotel gaan we heerlijk douchen en wat whatsapps bekijken, maar dan is het al snel 19.00 uur, dus tijd oom uit eten te gaan.
Ton heeft vandaag de eerste dag van de Vierdaagse gelopen en dat is prima gegaan. Gisteren is hij op de fiets naar Nijmegen gereden, in een nieuwe persoonlijke tijd.
Wij eten vanavond met ons zevenen, Conny kip en ik lasagne, met een heerlijk wijntje erbij smaakt het prima en hebben we een heel gezellige avond.
Conny ligt al te slapen en ik ga er nu ook snel mee stoppen, morgen is er weer een dag.
Dat was het weer heerlijk slapen vannacht en het is maar goed dat Conny de wekker heeft gezet, want anders waren we waarschijnlijk te laat geweest.
Het programma voor deze week stond niet vast, maar na lang aandringen is het programma voor vandaag Snowdonia. Het was verzet naar vrijdmag, maar het weerbericht voor de rest van de week is toch wel meer regen, dus waarom tot de laatste dag wachten, als het nu ook kan.
We vertrekken op ons verzoek een half uurtje eerder, dus om 9.00 uur (we hadden nog wel een uurtje eerder gewild, maar we zijn als groep niet echt gehoorzaam!)
Het is vandaag weer heerlijk weer, maar dat zegt niets over het weer bij Snowdonia weten we inmiddels. De chauffeur van vandaag is een zeer enthousiaste man, die onderweg heel veel leuke dingen weet te vertellen. Helaas kunnen we niet alles verstaan, maar we stoppen wel bij een heel oude brug, die nog ontworpen is door Thomas Telfort, dezelfde ingenieur die ook de Menai brug heeft ontworpen. De brug is zo smal, dat auto’s elkaar niet kunnen passeren, wie het eerst boven is mag doorrijden! Aan de overkant van de brug staat een oud gerechtsgebouw, helemaal door klimplanten overwoekerd.
De historische weg die hier loopt is door dezelfde ingenieur ontworpen en was de eerste goede verbinding met Londen. Halverwege de weg zien we de eerste koets staan die hier als eerste over de weg heeft gereden.
Voordat we bij Snowdonia aankomen passeren we een hotel, hier hebben vroeger alle beklimmers van de Mount Everest gelogeerd, ze gebruikten Mount Snowdon als oefening. Later hebben ze stenen van de Himalaya mee terug gebracht, met hun handtekening erop. Zelf Sir Edmond Hillary heeft hier zijn handtekening achtergelaten. Als we tijd genoeg hebben zullen we hier op de terugweg een stop maken.
Wij beginnen vandaag bij de Pen y Pass, op een hoogte van 320 meter. Het pad dat wij gaan volgen is het Pyg Track, met een lengte van bijna 6 kilometer tot de top op 1085 meter. Wij beginnen met ons tienen aan deze tocht. Onze reisbegeleider loopt met vijf reisgenoten het Miner’s Path, maar ze gaan niet helemaal naar de top. Ook Sander heeft hoogtevrees, dus gaat hij niet met ons mee, hij heeft een beschrijving per WhatsApp naar ons gestuurd. Het kaartje dat daarbij was lijkt op de track die ik met Wikiloc heb gedownload, maar dan horen we dat we op een andere plek worden opgepikt, dan waar we nu beginnen. De terugweg gaat voor ons via het Llanberis Path, dat is dan anders dan mijn gps track.
De tocht begint direct met een redelijk steile klim, waar we via trappen omhoog gaan. We zien de onbewolkte top van Mount Snowdonia vóór ons liggen. De chauffeur wijst ons nog op een scherpe kam, waar ook een track over loopt. Dit wordt het ‘mes’ genoemd, want het pad is heel smal en heeft aan beide zijden een zeer steile afgrond. Dit is een uitdaging voor vele lopers, maar hier gebeuren ook de meeste ongelukken.
Voor mij is het een redelijk makkelijke wandeling, maar Conny vindt er nog wel een aantal gevaarlijke stukken in zitten, zeker als we zelf onze weg over de rotsen moeten zoeken.
Er komt in onze groep een scheuring, vier lopen voorop, Conny en ik in de midden en vier achteraan. Als we hoger komen hebben we geweldig mooie
uitzichten op de meertjes beneden ons. Het gaat wel wat harder waaien en het koelt behoorlijk af. Het is een prachtig wild landschap, maar we zijn vandaag niet de enigen die hier lopen. Het is opvallend hoeveel mensen hun hond mee nemen op deze tocht. Inmiddels zien we wel de donkere luchten boven de top verschijnen. Het zou vanmiddag kunnen gaan regenen, dus maar even goed doorstappen.
We lopen hier door één van de oudste nationale parken van Groot Brittannië.
Soms is het wel even klimmen en klauteren en al snel raken vier reisgenoten een beetje uit het zicht. Het laatste stuk is behoorlijk pittig, maar heel goed te doen. Als we boven komen is de lucht aardig dicht getrokken en lopen we in de mist naar de top. Jammer want we hebben hier nu helemaal geen uitzicht.
Bij de top is het file-lopen om een foto op de top te maken, maar als wij linksom lopen (zoals de Engelsen) zijn wij snel boven. Dorien en Nanouk doen er iets langer over.
Dan zien we dat we hier koffie kunnen kopen in een groot bezoekerscomplex, waar ook de trein stopt. Sinds 1894 is er een treinlijn, die dagelijks de berg op rijdt. Een groot deel van de locomotieven uit die tijd, rijdt nog steeds.
We drinken koffie, maar als ik met de bekers kom aanlopen, staat Conny met de fotocamera in de aanslag, het is volkomen open getrokken en we hebben werkelijk een fantastisch uitzicht.
Nadat we weer heerlijk zijn opgewarmd en even wat hebben gegeten willen we weer op pad gaan. Nu komen we ook Dorien en Nanouk weer tegen, dus gaan we met ons vieren aan de afdaling beginnen. We hebben er een behoorlijke klim opzitten, voor mij het moeilijkste deel, maar het is mij alles meegevallen.
Met de afdaling gebruikt Conny mijn stokken, die ik wel heb meegenomen, maar zelf niet heb gebruikt.
Dan horen we dat de overigen de top niet helemaal hebben gehaald. Wij denken eerst nog dat ze halverwege zijn omgekeerd, maar dat zou echt gevaarlijk zijn, ze hebben alleen de afslag naar de top niet genomen, omdat ze anders in tijdnood zouden zijn gekomen.
De afdaling is behoorlijk steil, maar gaat wel over een breed pad. Wel met veel losse stenen, maar ook nu is het goed te doen. We lopen een stuk langs de spoorlijn en hebben steeds weer prachtige vergezichten. Het Llanberis pad is wel iets langer, maar loopt gemakkelijker.
Aan het eind loopt een hele kudde schapen te mekkeren, wat een prachtig geluid. Dan moeten we nog een stukje naar het plaatsje Llanberis, waar de bus ons staat op te wachten, maar eerst willen we van ons welverdiende biertje genieten.
De andere reisgenoten komen even later ook aangelopen. Het is jammer dat we niet wat meer tijd hadden, want dan zou iedereen de top hebben gehaald.
Nu hadden we 6 uur voor de tocht, maar in principe staat er 6 uur voor deze tocht exclusief stops, dus dat kon nooit kloppen.
Sander had dat niet doorgekregen, maar volgens de chauffeur is het als je in 6 uur terug bent, erg snel! Hebben wij het toch goed gedaan met ons vieren!
We hebben vandaag 14 kilometer gelopen, waarbij we 765 meter zijn gestegen en ongeveer 1000 meter zijn gedaald!
Het is dan nog een klein uurtje terug rijden. De chauffeur is nog steeds erg spraakzaam en maakt een stop bij een brug, waar we een laatste blik kunnen werpen op Mount Snowdonia, de hoogste berg van Engeland.
In ons hotel gaan we heerlijk douchen en wat whatsapps bekijken, maar dan is het al snel 19.00 uur, dus tijd oom uit eten te gaan.
Ton heeft vandaag de eerste dag van de Vierdaagse gelopen en dat is prima gegaan. Gisteren is hij op de fiets naar Nijmegen gereden, in een nieuwe persoonlijke tijd.
Wij eten vanavond met ons zevenen, Conny kip en ik lasagne, met een heerlijk wijntje erbij smaakt het prima en hebben we een heel gezellige avond.
Conny ligt al te slapen en ik ga er nu ook snel mee stoppen, morgen is er weer een dag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
