Zaterdag 19 januari 2019 - Vlucht Wellington Picto
Door: Agatha van Duijn
Blijf op de hoogte en volg Agatha
21 Januari 2019 | Nieuw Zeeland, Picton
Vlucht van Wellington naar Picton - Marlborough Sounds Maritime Park
Vanmorgen zitten we om 6.30 uur al aan het ontbijt en staan onze tassen gepakt in de lobby, klaar om op tijd naar het vliegveld te gaan. We worden met twee kleine busjes naar het vliegveld gebracht. Daar lopen we achter Maarten aan om in te checken. Geen paspoorten nodig en ook geen tassen die door de scan moeten, ze worden alleen gewogen. Dan mogen we zelf de tas naar de gate brengen en dan hebben we een half uurtje om nog even koffie te drinken.
Ik vond het jammer dat Sawadee de reis uitviert met een vlucht, want bij Djoser gaan ze met de veerboot naar het Zuidereiland. Toen wist ik nog niet dat we met twee kleine Cesna’s zouden gaan. We vliegen met een Cesna-caravan van Sounds-air, dat is een vliegtuigje waar 12 personen met mee kunnen. Het is meer een soort excursie dan een vlucht. De vlucht duurt maar 20 minuten, maar de piloot probeert er een mooie vlucht van te maken. Boven zee is het wel bewolkt, maar zodra we bij de Marlborough Sounds aankomen zien we alle kleine eilandjes prachtig in de zon liggen. Dit was echt een prachtige vlucht.
Om 8.30 uur staan we al op het piepkleine vliegveldje van Picton Adventure Airport. We hebben haast om de veerboot van 9 uur te halen, maar eerst maakt de piloot nog een foto van ons vóór zijn vliegtuig, wanneer maak je dat nog mee!
Met twee busjes rijden we naar de veerboot, die al op ons ligt te wachten, we kunnen nog maar net mee. We varen met Beachcomber Cruises op de Matua, een behoorlijke veerboot. De kapitein vertelt wat we hier zoal kunnen zien, maar anderhalf uur kletsen door de microfoon is erg vermoeiend! Maarten heeft zijn koptelefoon al opgezet, hij wist wat ging komen. Het is een prachtige tocht die we tussen de eilanden maken. Het eerste deel zitten we buiten, maar we worden toch een beetje nat, dus verhuizen we naar binnen, er is genoeg plek aan boord om rond te lopen.
We varen hier door de Sounds. Een sound is een soort fjord, maar waar een fjord gemaakt is door ijs, wordt een sound gemaakt door water. De wanden zijn hier een stuk minder steil.
Dan komen we na anderhalf uur varen aan bij Ship Cove. De plaats kreeg deze naam op 15 januari 1770, toen Captain Cook hier voor het eerst aan land kwam met The Endeavour. Tussen 1770 en 1777 kwam hij hier nog vier maal terug.
Wij hebben weinig tijd om hier rond te kijken, want hier begint onze zwaarste wandeling van de vakantie. Maarten heeft ons goed gewaarschuwd, want eenmaal op pad kan je niet terug! Uiteindelijk vertrekken we met ons zevenen,
Paulien van 70 gaat als een speer, maar die loopt ook nog drie keer hard in de week, telkens 10 kilometer, waar ze een uur over doet! Verder Wim en Suzanna, Irene, Aggie, Krijn en ik. We worden begeleid door twee vrijwilligers die op de lodge werken, want we lopen over privé terrein en het pad is door Graig zelf gemaakt. Aurora is een Zwitserse en Lia komt uit Duitsland, het zijn leuke jonge meiden, die onze groep goed begeleiden.
Het eerste stukje gaat nog gemakkelijk, tot de waterval, waar we even een groepsfoto maken. Dan slaan we een smal pad in en begint meteen de klim. Het gaat over boomwortels en tussen prachtige bomen en varens, maar wel behoorlijk steil! Soms stoppen we heel even om wat te drinken en na anderhalf uur staan we op de top! We zijn 500 meter gestegen, maar in afstand zal het wel heel weinig zijn, want er was geen vlak stukje tussen. Volgens Aurora hebben we het heel snel gelopen. Hier hebben we echt een fantastisch uitzicht en een lange rustpauze, zodat we wat kunnen eten en ontspannen. We zijn enthousiast dat we het zo goed gedaan hebben, maar daarna komt er nog een behoorlijke klim, het pad is iets minder ongelijk, maar zo mogelijk nog steiler. We komen uiteindelijk in de bossen waar de wolken doorheen blazen. Prachtig om die mist voorbij te zien trekken, het wordt wel een stuk frisser. Het hoogste punt voor vandaag is bijna 700 meter. Dan krijgen we een stukje dalen en stijgen, want vlak lopen is er niet bij, maar het is een geweldige omgeving. Ik ben wel blij dat ik mijn wandelstokken heb meegenomen. Het is een wonder dat ik met mijn knie zo goed kan lopen. Onze hele groep loopt trouwens geweldig, we zijn goed aan elkaar gewaagd. Heel plezierig, want we moeten hier bij elkaar blijven om niet te verdwalen.
Dan begint de afdaling, die zo steil is, dat we ons aan de bomen moeten vasthouden. Paulien en Suzanna zitten meer op hun gat, dat gaat ze goed af. Het eerste stuk gaat het over boomstronken en stenen die met mos begroeid zijn en door de mist is het soms behoorlijk glad. Het is wel een geweldig mooie tocht. Het laatste stukje gaat over een breed pad en dan komen we bij de lodge aan. Maarten is verbaasd dat we er al zijn, de snelste groep heeft het ooit in ruim vijf uur gedaan. Wij hadden verwacht er tussen de zes en zeven uur over te doen, maar het was nog geen vijf en een half uur, dus bijna een record!
Dan hebben we ons lekkere koude biertje wel bediend.
We zitten hier op een geweldig mooi plekje in de natuur. Graig en Trudy hadden hier een schapenfarm, maar dat bracht steeds minder op, dus zijn ze op toeristen overgestapt. Ze zitten wel erg afgelegen, want het is een hele tocht om hier te komen. Sawadee is hun voornaamste inkomstenbron, want in de zomer komt er elke week een groep. De schapen zijn weg en het land is bijna geheel overdekt met oorspronkelijk bos. Daarvoor moet Graig wel veel geiten en herten afschieten, maar ook ratten, muizen, possums en een soort hermelijnen vormen een plaag. Wij zijn nu de enige bewoners van het hele grote schiereiland, dus geen verkeer, geen winkels, maar ook geen internet.
Het eten is hier inclusief, want we kunnen nergens anders terecht. Ze hebben een heerlijk maaltijd met kip, salade en een rijstschotel voor ons klaargemaakt. In hun eigen winkeltje kunnen we wel dingen kopen, de flessen wijn zijn enorm in trek.
Graig vertelt over het ontstaan van hun bedrijf, wij slapen in de verblijven waar vroeger de schaapscheerders verbleven. Zelf wonen ze zeer afgelegen aan de andere kant van het schiereiland, maar ook zijn schoonmoeder woont hier een stukje verderop helemaal alleen. Hun zoontje van negen geven ze zelf les. In de winter zijn er geen toeristen, maar hebben ze veel onderhoud te doen.
Wij zullen vannacht wel slapen denk ik zo, mijn verslag schrijf ik pas als we op de veerboot alweer terug naar Picton varen. Er is deze prachtige dagen gewoon geen tijd voor geweest!
Vanmorgen zitten we om 6.30 uur al aan het ontbijt en staan onze tassen gepakt in de lobby, klaar om op tijd naar het vliegveld te gaan. We worden met twee kleine busjes naar het vliegveld gebracht. Daar lopen we achter Maarten aan om in te checken. Geen paspoorten nodig en ook geen tassen die door de scan moeten, ze worden alleen gewogen. Dan mogen we zelf de tas naar de gate brengen en dan hebben we een half uurtje om nog even koffie te drinken.
Ik vond het jammer dat Sawadee de reis uitviert met een vlucht, want bij Djoser gaan ze met de veerboot naar het Zuidereiland. Toen wist ik nog niet dat we met twee kleine Cesna’s zouden gaan. We vliegen met een Cesna-caravan van Sounds-air, dat is een vliegtuigje waar 12 personen met mee kunnen. Het is meer een soort excursie dan een vlucht. De vlucht duurt maar 20 minuten, maar de piloot probeert er een mooie vlucht van te maken. Boven zee is het wel bewolkt, maar zodra we bij de Marlborough Sounds aankomen zien we alle kleine eilandjes prachtig in de zon liggen. Dit was echt een prachtige vlucht.
Om 8.30 uur staan we al op het piepkleine vliegveldje van Picton Adventure Airport. We hebben haast om de veerboot van 9 uur te halen, maar eerst maakt de piloot nog een foto van ons vóór zijn vliegtuig, wanneer maak je dat nog mee!
Met twee busjes rijden we naar de veerboot, die al op ons ligt te wachten, we kunnen nog maar net mee. We varen met Beachcomber Cruises op de Matua, een behoorlijke veerboot. De kapitein vertelt wat we hier zoal kunnen zien, maar anderhalf uur kletsen door de microfoon is erg vermoeiend! Maarten heeft zijn koptelefoon al opgezet, hij wist wat ging komen. Het is een prachtige tocht die we tussen de eilanden maken. Het eerste deel zitten we buiten, maar we worden toch een beetje nat, dus verhuizen we naar binnen, er is genoeg plek aan boord om rond te lopen.
We varen hier door de Sounds. Een sound is een soort fjord, maar waar een fjord gemaakt is door ijs, wordt een sound gemaakt door water. De wanden zijn hier een stuk minder steil.
Dan komen we na anderhalf uur varen aan bij Ship Cove. De plaats kreeg deze naam op 15 januari 1770, toen Captain Cook hier voor het eerst aan land kwam met The Endeavour. Tussen 1770 en 1777 kwam hij hier nog vier maal terug.
Wij hebben weinig tijd om hier rond te kijken, want hier begint onze zwaarste wandeling van de vakantie. Maarten heeft ons goed gewaarschuwd, want eenmaal op pad kan je niet terug! Uiteindelijk vertrekken we met ons zevenen,
Paulien van 70 gaat als een speer, maar die loopt ook nog drie keer hard in de week, telkens 10 kilometer, waar ze een uur over doet! Verder Wim en Suzanna, Irene, Aggie, Krijn en ik. We worden begeleid door twee vrijwilligers die op de lodge werken, want we lopen over privé terrein en het pad is door Graig zelf gemaakt. Aurora is een Zwitserse en Lia komt uit Duitsland, het zijn leuke jonge meiden, die onze groep goed begeleiden.
Het eerste stukje gaat nog gemakkelijk, tot de waterval, waar we even een groepsfoto maken. Dan slaan we een smal pad in en begint meteen de klim. Het gaat over boomwortels en tussen prachtige bomen en varens, maar wel behoorlijk steil! Soms stoppen we heel even om wat te drinken en na anderhalf uur staan we op de top! We zijn 500 meter gestegen, maar in afstand zal het wel heel weinig zijn, want er was geen vlak stukje tussen. Volgens Aurora hebben we het heel snel gelopen. Hier hebben we echt een fantastisch uitzicht en een lange rustpauze, zodat we wat kunnen eten en ontspannen. We zijn enthousiast dat we het zo goed gedaan hebben, maar daarna komt er nog een behoorlijke klim, het pad is iets minder ongelijk, maar zo mogelijk nog steiler. We komen uiteindelijk in de bossen waar de wolken doorheen blazen. Prachtig om die mist voorbij te zien trekken, het wordt wel een stuk frisser. Het hoogste punt voor vandaag is bijna 700 meter. Dan krijgen we een stukje dalen en stijgen, want vlak lopen is er niet bij, maar het is een geweldige omgeving. Ik ben wel blij dat ik mijn wandelstokken heb meegenomen. Het is een wonder dat ik met mijn knie zo goed kan lopen. Onze hele groep loopt trouwens geweldig, we zijn goed aan elkaar gewaagd. Heel plezierig, want we moeten hier bij elkaar blijven om niet te verdwalen.
Dan begint de afdaling, die zo steil is, dat we ons aan de bomen moeten vasthouden. Paulien en Suzanna zitten meer op hun gat, dat gaat ze goed af. Het eerste stuk gaat het over boomstronken en stenen die met mos begroeid zijn en door de mist is het soms behoorlijk glad. Het is wel een geweldig mooie tocht. Het laatste stukje gaat over een breed pad en dan komen we bij de lodge aan. Maarten is verbaasd dat we er al zijn, de snelste groep heeft het ooit in ruim vijf uur gedaan. Wij hadden verwacht er tussen de zes en zeven uur over te doen, maar het was nog geen vijf en een half uur, dus bijna een record!
Dan hebben we ons lekkere koude biertje wel bediend.
We zitten hier op een geweldig mooi plekje in de natuur. Graig en Trudy hadden hier een schapenfarm, maar dat bracht steeds minder op, dus zijn ze op toeristen overgestapt. Ze zitten wel erg afgelegen, want het is een hele tocht om hier te komen. Sawadee is hun voornaamste inkomstenbron, want in de zomer komt er elke week een groep. De schapen zijn weg en het land is bijna geheel overdekt met oorspronkelijk bos. Daarvoor moet Graig wel veel geiten en herten afschieten, maar ook ratten, muizen, possums en een soort hermelijnen vormen een plaag. Wij zijn nu de enige bewoners van het hele grote schiereiland, dus geen verkeer, geen winkels, maar ook geen internet.
Het eten is hier inclusief, want we kunnen nergens anders terecht. Ze hebben een heerlijk maaltijd met kip, salade en een rijstschotel voor ons klaargemaakt. In hun eigen winkeltje kunnen we wel dingen kopen, de flessen wijn zijn enorm in trek.
Graig vertelt over het ontstaan van hun bedrijf, wij slapen in de verblijven waar vroeger de schaapscheerders verbleven. Zelf wonen ze zeer afgelegen aan de andere kant van het schiereiland, maar ook zijn schoonmoeder woont hier een stukje verderop helemaal alleen. Hun zoontje van negen geven ze zelf les. In de winter zijn er geen toeristen, maar hebben ze veel onderhoud te doen.
Wij zullen vannacht wel slapen denk ik zo, mijn verslag schrijf ik pas als we op de veerboot alweer terug naar Picton varen. Er is deze prachtige dagen gewoon geen tijd voor geweest!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
