Dinsdag 15 januari 2019 - Via Waiotapu - Tongariro

Na de zeer zware regen van gisteravond is het aangenaam wakker worden met een zonnetje. We vertrekken vandaag pas om 7.45 uur, om eerst naar
Wai-o-tapu te gaan, een thermaal wonderland. Als eerste bezoeken we de modderpoelen, altijd prachtig om die te zien ploffen, ondanks de enorme stank die er hangt, maar daar wen je aan.
Als om 8.30 uur het werkelijke park open gaat, zijn wij daar als eersten om binnen te treden. In totaal zijn er drie wandelingen die we aansluitend kunnen maken. Helaas is het weer gaan regenen, dus geen mooie stralende kleuren, maar gelukkig is de regen minder heftig dan gisteren. Mijn gps vergeet ik de hele dag om te gebruiken, maar dit is een wandeling van 3 kilometer, het zijn vooral de fotostops die maken dat we er bijna anderhalf uur over doen. We zien wel prachtige vulkanische verschijnselen, zoals borrelende waterpoelen, uitgebluste kraters, mooie vlaktes, waterval en meren. Dat allemaal met mooie namen als ‘Devil’s home’, ‘Thunder Crater’, ‘ Artist’s Palette’, ‘Champagne Pool’, ‘Oyster Pool’ en als laatste het gifgroene ‘Devil’s Bath’. Het is hier volop genieten, zeker als het daarna weer droog wordt.
Om 10.00 uur moeten we verzamelen bij de bus, want dan rijden we een klein stukje om op tijd bij de ‘Lady Knox Geyser’ te zijn. Als we hier aankomen is het direct duidelijk waarom het in het park nog zo rustig was, hier staat de parkeerplaats vol! Ook onze reisbegeleider heeft het hier zelden zo druk meegemaakt. Gelukkig kunnen we toch allen een redelijk goede plaats vinden om de ‘spontane’ uitbarsting van deze geyser te zien. Er komt een dame met geluidsbox en microfoon, die eerst iets vertelt en daarna biologische zeep in de geyser strooit. Ze praat nog een poosje verder als het zeepsop uit de opening komt borrelen. Dan komt hij langzaam op gang en spuit het water de hoog de lucht in. Geen mooi opbollen van het water zoals in IJsland, maar wel een geyser die heel lang door blijft spuiten. Hij heeft natuurlijk genoeg water gehad de afgelopen nacht.
In de bus rijden we dan verder richting de Huka Falls, waar we een mooie wandeling gaan maken langs de rivier Waikato. Deze rivier is 425 kilometer lang en is daarmee de langste rivier van Nieuw Zeeland. De 100 meter brede rivier wordt bij elkaar geperst in een 15 meter brede kloof en hier kunnen we de Huka waterval bewonderen. Er komen zelfs snelle boten tot vlak voor de waterval. Het water is echt enorm helder, het kleurt prachtig blauw. Uiteindelijk komt de rivier uit in de Tasmanzee, ten zuiden van Auckland. Er zijn acht waterkrachtcentrales aan deze rivier, die ruim 10% van de elektriciteit van Nieuw Zeeland leveren. Wij maken hier een prachtige wandeling van bijna anderhalf uur. Onderweg nog wel lichte regen, maar iedereen wandelt mee, behalve Maarten dan, want die heeft het afgelopen nacht in zijn rug gekregen en kan een paar dagen weinig doen, heeft hij wel vaker gehad. Aan het eind worden we weer door Shelly met de bus opgepikt.
Dan rijden we verder naar Lake Taupo, het grootste meer van 600 km2. Het is eigenlijk een enorm kratermeer. Hier kunnen we in het plaatsje Taupo picknicken, maar dat is met deze nattigheid geen optie. Gelukkig zijn er langs het meer heel veel leuke restaurantjes. Wij zitten op een verwarmd buitenterras. Zwemmen in het meer zit er vandaag niet in voor ons.
Onderweg maken we nog een stop bij ‘New world’ een grote supermarkt, waar we onze inkopen voor de wandeling van morgen kunnen doen. Terug in de bus heeft Maarten een telefoontje gehad, dat de Tongariro Alpine Crossing definitief niet door gaat. We zouden met ons elven deze pittige dagwandeling gaan maken, waarbij we langs de flanken van Tongariro en over de Red Crater zouden lopen, met zicht op Emerald Lake en Blue Lake. We hadden ons hier echt op verheugd, want volgens velen is het de mooiste dagtocht van Nieuw Zeeland, maar behalve regen wordt er ook veel wind voorspeld. Daarbij is de kans op onderkoeling erg groot, maar het is ook echt gevaarlijk om dan over de smalle paadjes te lopen. Erg jammer!
We rijden door het Tongariro NP en het gaat steeds harder regenen. Op een bepaald moment hebben we nog maar 50 meter zicht. Dan opeens zien we één van de prachtige vulkanen, met sneeuw op de hellingen opduiken. Tijd voor een fotostop, al is de berg nog wel gedeeltelijk in de wolken gehuld.
Om 16.30 uur komen we in ons hotel in Ruapehu aan. Het hotel heeft een ski-achtige bar en restaurant. Er kan hier in de winter geskied worden en in de zomer zijn het vooral wandelaars die hier komen. Verder is het hier in het park heel afgelegen. We maken nog wel een korte wandeling, zien een prachtige regenboog, maar houden het met de harde wind weer snel voor gezien. Vanavond eten we met z’n allen in dit restaurant. We worden bediend door een Nederlands meisje, dat hier pas twee dagen werkt. Ze is met haar broer aan het backpacken en is heel spraakzaam, we genieten van haar verhalen. Na het lamsvlees, spareribs en kip zitten we goed vol. We zitten nog even gezellig met elkaar na te tafelen, maar om 21.00 uur zoekt iedereen zijn kamer op. We zitten hier in de bergen en met de regen is het behoorlijk fris, we hebben zelfs de kachel aangezet.